25 grudnia br. odeszła na wieczną wartę Pani Izabela Dzieduszycka.

Piszę te słowa w kilkanaście godzin po Jej śmierci, świadomie używając zwrotu „wieczna warta”, ponieważ Pani Iza (tak nazywali ją wszyscy, którzy z Tą wyjątkową Osobą spotykali się w swojej działalności publicznej) całe życie poświęciła warcie przy najważniejszych wartościach, na jakich zbudowano chrześcijaństwo, świat i niepodległą Polskę.

Miałem zaszczyt bliżej z Nią współpracować w latach 90-tych ub. wieku, kiedy wspólnie kładliśmy fundamenty pod niezależne szkolnictwo niepubliczne – Ona pod szkolnictwo katolickie, ja pod tzw. społeczne. Dzięki takim ludziom, jak P. Iza, to szkolnictwo powstało i stało się trwałym, ważnym elementem polskiego systemu edukacji. Potem wielokrotnie spotykaliśmy się przy realizacji różnych inicjatyw edukacyjnych (czasem nawet lekko ze sobą rywalizując), na oficjalnych balach (takich jak coroczny Bal Przymierza Rodzin), uroczystościach i konferencjach. Z tych wszystkich spotkań pozostał w mojej pamięci obraz Osoby nadzwyczajnej kultury, kompetencji, a przede wszystkim wielkiego serca, otwartego na każdego człowieka.

Myślę, że niewiele jest postaci, które tak jak Pani Iza zasługują na miano depozytariuszki wiecznej obywatelskiej służby i jestem przekonany, że tę służbę nadal będzie pełniła na rajskich łąkach, na które po wielu latach pracy pro publico bono zaprosił Ją, w dniu narodzenia Swojego Syna, Ten, u tronu którego kiedyś wszyscy staniemy.

Warszawa, 25 XII 2020 r.

Wojciech Starzyński